Dikur, diku në dheun tim
Duke ikur dita, duk’u errur nata
Në një kopsht fshati, me pemë të larta
Mbuluar lëndina me fletë të thata;
Garbiu zhvishte lisat dhe rrepet
Tatëpjetë luginës, vërshëllimë stuhije;
Rreth kroit të ergjendtë, fërfëritnin plepat
Zogjsh që në tuba cicëronin nga frika
E errësirës, vetmisë a instinktit.
Nata tronditëse dy zemra rinije,
Memece mbyllur buzët prej dyshimit.
-Ç’do ndodhë sot, që nuk ndodhi deri dje?
Vështronin si me habi, si me çudi njëri-tjetrin në sy.
Ai i mori dorën e djathtë
Duke e vështruar në sy, ndezi zjarrin.
Ajo nga turpi e pudori, uli ballin,
Mendoi, po s’guxoi t’i mërmërine avash:
gjer këtu është mjaft!