Takova një natë, në një vend të paemër
larg në kohë dhe hapësirë si në ëndërr
një plak në udhëkryq. I binte kitarës.
S’i fola, s’më foli, çudi e pashpjeguar;
mundohem ta harroj, kurrë pa e harruar,
me vështron dëshpëruar, duke qarë i penduar
që s’ma mësoi muzikën e dhembjes
ethen e trishtimit, verbimin e mëndjes
që: nga burimi i helmuar i farës
mbijnë ferra e driza në vijat e arës.
Enigmë misteri, kurrë e kuptuar.
Ndëgjoj ata tinguj që më plagosën në zemër.
Ia kuptova fjalët, çdo tingull një emër.
Origjina e njeriut, buroi nga një femër.
Gabimi i Ademit: mëkat i mallkuar.